WSKAZÓWKA – cz. 7
Czerwony budynek R _ _ _ _ _ _ A w nim ujrzycie.
Choć w średniowieczu go zbudowano,
Na przestrzeni wieku po wielokroć zmieniano.
Na ulicę Piłsudskiego udać się czas,
Tu legenda o Gniewie poprowadzi Was.
Na murach kamienic się ona znajduje,
Skąd wzięła się nazwa Gniew, was poinformuje.
Gdy szósty obraz zobaczysz już,
Kolejny aparat jest tuż – tuż.
Tam dalszą cześć zadania otrzymacie.
Ratusz
Ratusz miejski, usytuowany w centralnej części rynku, powstał na przełomie XIV i XV wieku. Pierwotnie stanowił czworoboczną budowlę z wewnętrznym dziedzińcem, wieżą i kramami w przyziemiu. Budynek został poważnie zniszczony podczas wojen szwedzkich w XVII wieku. W 1818 roku rozebrano wschodnie skrzydło, by w jego miejscu wybudować w 1823 roku kościół ewangelicki. Skrzydło południowe i wieżę rozebrano w 1836 roku, a w ich miejscu powstały domy mieszkalne, które biorą swe początki z czasów, kiedy to wokół niego stawiano kramy z towarem na sprzedaż. Dziś do najstarszych jego części należą piwnice i przyziemie. Przed ratuszem w styczniu 1920 roku mieszkańcy zbudowali ołtarz polowy na którym 27 stycznia ks. proboszcz Ignacy Rosentreter odprawił mszę świętą dla żołnierzy z Frontu Pomorskiego gen. Józefa Hallera, którzy przyłączyli Gniew do Polski po 148 latach zaborów. W tym też roku, prowadząc na terenie pobliskiego Powiśla akcję propagandowo-agitacyjną poprzedzającą plebiscyt w sprawie włączenia tego obszaru do Polski, Gniew odwiedzili poeta Jan Kasprowicz oraz pisarz Stefan Żeromski. Spotkali się oni wówczas w ratuszu z pierwszym starostą powiatu gniewskiego Franciszkiem Czarnowskim.
Kapitalny remont ratusza za kwotę 6150 talarów wykonał w 1853 roku mistrz murarski Erich Obuch z Gniewu. Przed elewacją północną wybudowano stylowy podcień i przyozdobiono ratusz balkonem. Budynek również obecnie wykorzystywany jest jako siedziba Urzędu Miasta i Gminy w Gniewie.
